Bezprzykładne w dziejach krwawe zmaganie się narodów zbliża się ku końcowi. Nadchodzi chwila rozstrzygnięć między wojną i pokojem , przeszłością i przyszłością. A kiedy zapadną wyroki ostateczne, z odmętu wojny wyłoni się Polska. Jaką Jej postać losy nadadzą, czy wolną, czy pozorami wolności spętaną — od tego zależeć będzie, czy pokój ten stanie się oczekiwanym, trwałym ludów pokojem, ery będzie on tylko chwilowem broni zawieszeniem .

Przed stu laty upadło Państwo Polskie. W chwili, gdy Polska z konstytucji stanowej przekształcała się w wolnościowe państwo demokratyczne, pchnięto Ją w przepaść. Upadła w czasie, kiedy naokół wyrastały potęgi zaborcze, — cały Jej ustrój bowiem był zaprzeczeniem gwałtu i samowładztwa. Dziś, kiedy z morza przelanej krwi i nieszczęść ogromu odradza się idea demokratyzacyi państwa i praw człowieka, powstaje Polska, jako zwiastun wolności ludów.

I dlatego w chwili tej Naród Polski winien sobie i światu dać stanowczy wyraz swej woli i swym dążeniom.

Wprawdzie dzieje Polskj ostatnich stu lat w zupełności określiły Jej dążenia wobec całego świata, wprawdzie szukanie innego wyrazu, silniejszego nad czyn powstań orężnych, jest zgoła zbędne, jednak, wobec groźby, że przy stole rokowań o pokój odwieczna ta wola Narodu Polskiego może być tłumaczona inaczej. Naród Polski, pozbawiony prawowitego, powstałego z wyboru przedstawicielstwa, przez swe zrzeszenia i insytucye, jako wyrazicieli zorganizowanej opinii Narodu, oświadcza:

Dla końcowego wyjaśnienia kwestyi zwrócić należy jeszcze uwagę na wyrażenie prezyd. Willsona (a powtórzone przez hr. Czernina), który mówi o obszarach, zamieszkanych „przez bez spornie „polskie narodowości".
Zgodnie z duchem języka i nauki skłonni bylibyśmy sądzić, iż należałoby w tem miejscu użyć raczej wyrażenia w liczbie pojedynczej, a więc „polską narodowość", ale lepiej „naród polski“ , uważamy bowiem cały naród polski za plemiennie jednolity, a więc jednostkowy. Prezyd. Wilson używa atoli wyrażenia w liczbie mnogiej, a więc „narodowości polskie", gdyż

Otrzymujemy następujące zbiorowe pismo:
Coraz częściej w ciągu obecnej wojny spotyka się w niemieckiej prasie, zwłaszcza w organach półurzędowych, w oświadczeniach półurzędowych, w przemówieniach i broszurach politycznych wyraz „Polska" (Polen), zamiast dotychczas używanego „Polska kongresowa" (Kongress Polen) na oznaczenie tej tylko części Polski, która pod nazwą Królestwa Polskiego została dowolnie a niedorzecznie wykrojona przez Kongres wiedeński (1815). Czynią to nawet publikacye naukowe, jak świeżo przez niemiecką komisyę krajoznawczą przy gen-gubematorstwie warszawskiem ogłoszona „Handbuch von Polen".

Sztokholm, w styczniu. (Telegram Polskiej Ag. Prasowej).
„Hufvudstadsbladet“ (Helsingfors) podaje szczególy o deputacyi polskiej do senatu finlandzkiego.
Przewodniczący delegacyi p. T. Kuniński wyraził podziękowanie narodowi finlandzkiemu imieniem Polaków, zamieszkałych w Finlandyi oraz serdeczne gratulacye z powodu odzyskania samodzielności.
Senator Svinhutvud podziękował następującemi słowy: