Z estrady koncertowej.

Koncert Wandy Heindrichówny, śpiewaczki operowej i Wł, Osińskiego, fortepianisty z Berlina, sprowadził w ubiegły poniedziałek liczną publiczność do wielkiej sali Apollo. P. Hendrichówna odśpiewała „Dudarza" Paderewskiego,, „Melodyą" Chopina do słów Z. Krasińskiego i pieśni Żeleńskiego. W drugiej części usłyszeliśmy pieśń Liszta, Brahmsa i R. Straussa, do których tekst przetłomaczył prof. Ludwig. Na zakończenie odśpiewała artystka Recitativ i cavatinę z IV aktu „Halki" z właściwem sobie dramatycznem zacięciem, a zniewolona oklaskami dodała pieśń Niewiadomskiego Kossobudzkiego.

Głos to o obszernej skali sopranowej z misternie wyszkoloną i perlistą koloraturą, znany nam z poprzednich występów artystki w teatrze naszym i ostatni raz, gdy śpiewała podczas wystawienia „Quo Vadis?" w partyi Ligii.

P. Hendrichówna posiada wysoką kulturę muzyczną i pieśni powyższe w jej interpretacyi śpiewane były iście z polotem artystycznym; minio to występy jej estradowe budzą zawsze chęć usłyszenia jej na scenie, gdyż wtedy ma się całą pełnią wrażeń słuchowych, które na tle orkiestry zyskują wiele.

P. Osiński obdarzył nas „Balladą," H-moll Liszta oraz zagrał „,Fantazyę" i „Scherzo" Chopina. W interpretacyę swą wlał artysta wiele indywidualnej oryginalności, a pod działaniem techniki palcowej w miejscach najcichszych słychać było miękki i powiewny dźwięk, gdzie znów siła była potrzebna, fortepian brzmiał" całą potęgą tonów.

Strona techniczna tego wirtuoza, to wielka, sumienna i inteligentna praca, która wy-dała ten rezultat, że wszystko co wchodzi w zakres techniczny, sprawia w polifonii nadzwyczajną przejrzystość, nuty nie giną, a plastyka uwydatnia,i co się głównie w Scherzo zadokumentowało.

Burzą oklasków dziękowano p. Osińskiemu, który wobec tego sympatycznego objawu dodał własną kompozycyę.

Marya Paruszewska.

Praca: tygodnik polityczny i literacki, illustrowany, 07-05-1916

• Poprzedni artykuł
• Następny artykuł