Tragedya Gorlic

Otrzymujemy następującą odezwę:

Przez pięć miesięcy nieprzerwany, grzmiący huk armat wprawiał w drganie nietylko powietrze. Ziemia i mury trzęsły się w posadach.

Setki wielkich i mniejszych pocisków z piekielnym chichotem spadały codzień na miasto, rozdzierając lub w gruzy waląc najsilniejsze budowę, —  Nieustający turkot karabinów maszynowych przerażeniem napełniał mieszkańców. Setki tysięcy kul — przelatując jak osy w różnych kierunkach siały śmierć i spustoszenie.

Blisko 600 osób cywilnych raniono wśród walk, — z tych prawie połowa zmarła. Na 650 domów w mieście — nie został ani jeden cały, a zaledwie czterdzieści kilka jest takich, w których mim o uszkodzeń jeszcze mieszkać można.

Z 7000 mieszkańców było w mieście w chwili wtargnięcia wroga przeszło 2000 osób. Skoro tylko zaczęły się w alki artyleryi, cała ludność w śmiertelnej trwodze o życie i mienie — w podziemiach spędzała ciężkie dni ta zbolała rzesza ofiar światowej wojny. Przekradano się tylko w nocy, aby wydostać trochę żywności. Kto padł po drodze od kul — umierał bez pomocy. Zwłoki zabitych leżały tygodniami po ulicach i placach oczekując pogrzebu.

Nadszedł nareszcie pamiętny dzień 2 maja.

Data ta w historyi zapisze się niezatartemi zgłoskami, a obok niej stać będzie na zawsze utrwalona nazwa naszego miasta.

Sławnemi stały się Gorlice, bo tu powiódł się atak, który przełamał front nieprzyjaciela — ale sławnem jest dziś to miasto także dlatego, że na niem ogień i miecz wycisnęły swe straszne piętno.

Odeszli wrogowie, ale opuszczając miasto — pozlewali naftą te domy, które od kul armatnich ocalały i spalili wszystko, co się spalić dało. I oto dziś widzieć można tylko stosy zwalisk, poszczerbione mury bez dachów i okien i sterczące ku niebu okopcone kominy.

Najboleśniejszy już chyba widok przedstawiają ruiny kościoła. Mieszkańcy stracili całe mienie ruchome i nieruchome.

Wśród szpalerów zamarłych domów snują się jak cienie — pochylone zgnębieniem postacie mieszkańców.

Takie to ślady zostawiła u nas światowa wojna.

Rodacy! Przyjdźcie z pomocą. Rzućcie na ratunek ciężko dotkniętych braci — ile kto może. Otrzecie datkiem Waszym niejedną łzę zbolałych, uchronicie przed zwątpieniem i ostateczną nędzą niejedną egzystencyę.

Gorlice, w czerwcu 1915.

Komitet ratunkowy miejski.

Ilustrowany Kuryer Codzienny, 21-07-1915

• Poprzedni artykuł
• Następny artykuł